مسجد ایاصوفیه استانبول

استانبول بزرگ‌ترین شهر جهان است که در دو قاره آسیا و اروپا واقع شده است. جاذبه‌ های گردشگری فراوان استانبول آن را به یکی از محبوب‌ترین مقاصد گردشگری در کشور ترکیه به تبدیل کرده است. که همین امر امکانات و امنیت فراوانی را برای گردشگران مهیا کرده است. یکی از مهم‌ترین دیدنی‌ها برای مسلمانان و حتی غیر مسلمانان بدون شک مساجد تاریخی استانبول است که هر یک باورها و معماری‌های تاریخی در ادوار گذشته را به نمایش می‌گذارد. مسجد ایاصوفیه نیز یکی از این مساجد تاریخی در استانبول است که بسیاری از گردشگران آن را نماد کشور ترکیه می‌دانند که از محبوب‌ترین جاذبه‌های گردشگری این منطقه به شمار می‌رود. بسیاری از کسانی که برای یک سفر توریستی به ترکیه و به ویژه استانبول برنامه ریزی می کنند، نمای مسجد ایاصوفیه استانبول را به عنوان تصویری معروف از این شهر در ذهن دارند و بسیاری ایاصوفیه را نماد ترکیه می دانند. مسجد ایاصوفیه که در منطقه سلطان احمد (مرکز شهر) استانبول قرار دارد، با قبه ها و مناره های بلندش، در تمام روزهای سال گردشگران و توریستها را به خود جذب می کند. ایاصوفیه که 1500 سال پیش به عنوان کلیسای بزرگ امپراتوری بیزانس ساخته شد و کلیسای هاجیا صوفیا نام گرفت، 900سال بعد، با فتح استانبول توسط نیروهای عثمانی، به دستور پادشاه عثمانی به مسجد تبدیل شد. اما این پایان کار نبود و با روی کار آمدن آتاتورک در ترکیه و اعلام رسمیت کشور جمهوری ترکیه به جای امپراتوری عثمانی، مسجد ایاصوفیه به موزه ایاصوفیه تبدیل شد.

تاریخچه مسجد ایاصوفیه استانبول:

یسای‌ ایاصوفیه‌ به دستور کنستانتین‌ دوم امپراطور بیزانس در سال‌ 360 میلادی بنا‌ شد‌. استانبول که در آن روزگار قسطنطنیه نام داشت، مرکز امپراتوری بیزانس بود. در سال‌ 404 میلادی آشوب‌ بزرگى‌ در قسطنطنیه‌ به وقوع پیوست و بخشى‌ از ایاصوفیه‌ که در آن زمان هاجیا صوفیا خوانده می شد، درآتش سوخت. در نتیجه بنای ایاصوفیه در قرن ششم میلادی دوباره بازسازی و افتتاح شد. در قرن پانزدهم میلادی پس از چندین سال جنگ میان مسلمانان و امپراتوری بیزانس، مسلمانان به فرماندهی سلطان محمد فاتح، پادشاه عثمانی پیروز شدند و توانستند قسطنطنیه را فتح کنند. بنا بر این قسطنطنیه، مرکز خلافت عثمانیان شد و اسلامبول نام گرفت و کلیسای هاجیا سوفیا به مسجد ایاصوفیه تبدیل شد. با برپایی جمهوری ترکیه به رهبری مصطفی کمال آتاتورک، اسلامبول به استانبول تغییر نام داد و مسجد ایاصوفیه، در دوره جدید به موزه ایاصوفیه تبدیل شد.مسجد ایاصوفیه که با نام‌های هاگیا صوفیا و حاجیا صوفیا نیز شناخته می‌شود یکی از پربازدیدترین دیدنی‌های استانبول و جهان از منظر هنر و تاریخ است. ایاصوفیه درحقیقت به معنای حکمت خدا است. 

مسجد ایاصوفیه با بیش از یک هزار و ۴۰۰ سال قدمت به عنوان یکی از تاریخی‌ترین بناهای موجود در استانبول شناخته می‌شود که زله‌ها، جنگ‌ها و تاریخ بسیاری را به خود دیده است. این بنای تاریخی که پیوندی میان مسیحیت و اسلام به شمار می‌رود، نه تنها به خاطر قدمت بلکه به خاطر معماری منحصربه‌فردش در ترکیه و حتی جهان شهرت دارد و سالانه میزبان گردشگران بسیاری از سراسر جهان است.

مسجد ایاصوفیه فعلی در حقیقت یک کلیسای بزرگ بوده که در سال‌های 532 تا 537 با نام کلیسای بزرگ شهر به دستور کنستانتین اول بنا شده است. این بنا توسط ۱۰ هزار کارگر در طول پنج سال و تحت نظر ۱۰۰ استاد باشی تکمیل شده است. این کلیسا دارای یک گنبد، کوزه مرمر، ایوان غربی و مدخل، سرسرای بالا، لژ مخصوص ملکه و درب مرمر بوده و جالب است بدانید که بسیاری از تزئینات همچون کوزه مرمر و ستون‌های این بنا از نقاط مختلف جهان آورده شده است. این کلیسا تا پیش از ساخت کلیسای جامع در سیویل به مدت یک هزار سال بزرگ‌ترین کلیسای جهان بوده است که دوران‌های تاریخی پر فراز و نشیب بسیاری را به خود دیده است.

پس از تصرف استانبول توسط عثمانی‌ها به دستور سلطان محمد دوم این کلیسا به مسجد ایاصوفیه استانبول تغییر کاربری داد که همین تغییر کاربری اثرات ویژه‌ای بر روی معماری آن گذاشته است. برای مثال پس از فتح توسط عثمانی‌ها، سلیمان اول دستور داد تا نقاشی‌ها و نگارگری‌های داخل ایاصوفیه را بپوشانند که نماز جمعه در آنجا خوانده شود. این بنا در طول تاریخ مورد هجوم و تخریب بسیاری قرار گرفته است و چندین بار بازسازی و ترمیم شده است. مشهورترین مرمت آن به دستور سلیم دوم توسط خواجه معمار سنان آغا، نابغه معماری دوران عثمانی صورت گرفته است. در این مرمت، نمادهای عصر اسلامی به این بنای تاریخی افزوده شد.

معماری مسجد ایاصوفیه استانبول:

این مسجد را با ارزش‌ترین اثر باقی‌مانده از دوره بیزانس در ترکیه می‌دانند که معماری شگفت‌انگیز رومیان را به ارث برده است. این بنا که حدود ۶ هزار متر مربع مساحت دارد، کاملا از آجر ساخته شده و با مرمر پوشانده شده است، ۱۰۷ ستون و ۹ درب دارد. بزرگ‌ترین درب اصلی این مسجد را برای ورود پادشاه با چارچوب برنزی و قاب مرمر طراحی کرده بودند.

در ساختار بنا تدبیر هوشمندانه‌ای برای هماهنگی طاق‌ها و ستون‌ها به کار رفته ‌است. ۴ ستون بزرگ از سنگ خارای مصری، ۴ طاق بالا را نگه داشته‌اند و گنبد بزرگ این مسجد بر روی آن‌ها قرار گرفته است. درحقیقت بسیاری از ویژگی‌های معماری حال حاضر این مسجد همچون گنبد، مناره، محراب، ستون‌ها و تزئینات قرآنی پس از تغییر کاربری به این مسجد اضافه شده است. گنبد ایاصوفیه از سطح زمین 55 متر ارتفاع دارد و قطر آن 31 متر است که از محبوب‌ترین نمادهای این مسجد برای گردشگران به شمار می‌رود. برخی ارتفاع بالای گنبد را نماد معلق بودن و نزدیکی به آسمان و خدا می‌دانند.

در تمامی فضاهای مسجد آیات قرآنی و خط عثمانی درکنار برخی تصاویر باقی‌مانده از حضرت مریم و حضرت عیسی (ع) دیده می‌شود. این مسجد همچنین کاشی‌کاری‌های مشهور بسیاری از زمان کلیسا بودن خود همچون سونو (حضرت مریم و مسیح)، مسیح و لوئی ششم، دو فرشته و … دارد که از شگفتی‌های این مسجد به شمار می‌رود.

این بنای تاریخی که از شاهکارهای معماری در استانبول نامیده می‌شود، ویژگی‌های معماری و تزئینات داخلی بسیاری دارد که قابل توصیف نیستند و تنها باید آن‌ها را با چشم دید. پس اگر قصد سفر به استانبول را دارید، حتما در فهرست دیدنی‌های خود نام این مسجد را اضافه کنید و از تماشای آن در هنگام نور آفتاب زمانیکه نور از پنجره‌های بی‌نظیر مسجد به درون می‌تابد، لذت ببرید.

تاریخچه کاخ توپکاپی در استانبول

توپکاپی، نخستین کاخ عثمانی است که بعد از فتح استانبول توسط امپراتوری عثمانی، به دستور سلطان محمد فاتح (محمد دوم) در سال 1459 بنا شد. توپکاپی از 1465 تا 1856 مرکز اداری امپراتوری عثمانی بوده است. کاخ موزه توپکاپی برای حدود 400 سال یکی از اقامتگاه های اصلی سلاطین عثمانی در استانبول بود. توپکاپی کاخ شهری با جمعیت تقریبا 4.000 نفر به مساحت 70 هکتار (173 هکتار) بوده است. کاخ موزه توپکاپی در سال 1985 توسط یونسکو به عنوان بهترین مثال از قصر های دوران امپراطوری عثمانی به ثبت جهانی رسید.

کاخ توپکاپی استانبول  محل ست سلاطین عثمانی، حرم سرا و دادگاه عثمانی و همچنین مرکز مدیریت حکومت بوده است. ساخت کاخ توپکاپی از سال 1459 آغاز شد و در سال 1478 به پایان رسید. کاخ توپکاپی در واقع دومین کاخ عثمانیست که در استانبول بنا شد. این کاخ 4 قرن خانه سلاطین عثمانی بود و 25 سلطان عثمانی در آن زندگی کردند، از سلطان محمد دوم تا سلطان عبدالملک همگی در کاخ توپکاپی سکنی داشتند. هر سلطانی که به تاج و تخت رسید، قسمتی را با معماری و طرح متفاوت به کاخ اضافه کرد و گاها به دلیل بلاهای طبیعی آتش سوزی و یا زله ، به ویژه زمین لرزه 1509 و آتش سوزی 1665 کاخ بازسازی و بر آن تغییراتی اعمال شد تا اینکه در سال 1924 کاخ به موزه تبدیل شد. با بازدید از کاخ توپکاپی درواقع  معماری 4 قرن را خواهید دید چرا که هرگوشه از این کاخ نمایان گر یک معماری از دوره خاص است و در طول قرن ها بازسازی و گسترش یافته است. 

در اواسط قرن نوزدهم میلادی بود که کاخ توپکاپی دیگر نیاز سلاطین عثمانی را پوشش را نمی داد و به این ترتیب تصمیم گرفتند به کاخ بزرگتر و جدیدتری نقل مکان کنند. به این ترتیب کاخ دلمه باغچه جایزگزین توپکاپی شد. از آن پس تا انتهای امپراتوری عثمانی، کاخ توپکاپی به عنوان گنجینه امپراتوری، ضرابخانه و کتابخانه سلطنتی مورد استفاده قرار گرفت. با روی کار آمدن جمهوری ترکیه، کاخ توپکاپی به موزه بدل شد و عموم مردم به این کاخ سلطنتی راه پیدا کردند. 

پیش از آنکه توریستان تور ترکیه به قسمت داخلی کاخ برسند، نخستین دروازه ای امپریالیستی با شکوه و زیبای چشمه سلطان احمد سوم را در حیاط خلوت خواهند دید. داخل کاخ به چهار بخش اصلی : حیاط اصلی و دیگر سازه های کوچکتر از جمله حرم، جایی که اعضای خانواده سلطان ساکن بوده اند و ساختمان شورای امپریالیستی، جایی که جلسات میان مقامات دولتی مهم برگزار می شود، تقسیم شده بود. بر خلاف کاخ های اروپایی که تنها یک ساختمان بزرگ در وسط باغ ساخته می شدند، کاخ توپکاپی تنها کاخ افراد سلطنتی نبود  و شامل مجموعه ای از سالن ها، سربازخانه ها، آشپزخانه ها، کیوسک ها، محل های خواب و اتاق ها در محوطه مرکزی بوده. کاخ توپکاپی عثمانی به نوع ساده و فروتن و در عین حال به نوعی کاربردی ساخته شده بود. 

بخش­های مهم کاخ توپکاپی

کلیسای باستانی ایا ایرنه 

پس از ورود به محوطه کاخ توپکاپی، می توانید کلیسای معروف ایا ایرنه را پیدا کنید. این کلیسا بیش از 1500 سال قدمت دارد و خیلی قبل تر از آن که کاخ توپکاپی ساخته شود، وجود داشت. در واقع کلیسای باستانی ایا ایرنه به دست امپراتوری بیزانس بنا شده بود. گفته می شود ایا ایرنه اولین کلیسایی است که در قسطنطنیه (استانبول امروزی) ساخته شده و بنابراین از کلیسای ایا صوفیه نیز قدیمی تر است.  پس از ورود عثمانی ها به استانبول، بسیاری از کلیساها تغییر کاربری پیدا کردند و به مسجد تبدیل شدند. از این جهت، کلیسای ایا ایرنه یکی از معدود کلیساهایی است که از این تغییرات جان سالم به در برد؛ اما در مقابل در همین دوره، ایا ایرنه به محلی برای ساخت و نگهداری سلاح و مهمات تبدیل شد. البته این کلیسا نیز همانند کاخ توپکاپی، بعدها به عنوان موزه گشایش یافت. از جمله دیدنی های درون کلیسا ایا ایرنه می توان به موزائیک های تاریخی و تزئینی روی دیوار اشاره کرد که قدمتشان به قرن هشتم میلادی برمی گردد. 

حرمسرای کاخ توپکاپی

حرمسرای توپکاپی، یکی از خصوصی ترین بخش های کاخ بود که به خانواده سلطان و معشوقه هایش تعلق داشت. در وسعت این حرمسرا همین بس که بیش از 400 اتاق، 9 حمام، 2 مسجد، چندین خوابگاه، یک بیمارستان و رختشویخانه در آن دیده می شود؛ البته جداسازی ها به گونه ای انجام شده بود که سلسله مراتب افراد رعایت شود. از جمله افراد ساکن حرمسرا می توان به والده سلطان (ملکه مادر)، همسرها، معشوقه ها، سوگولی ها، شاهزاده ها و کنیزان اشاره کرد. از دیگر ساکنان حرمسرا، خواجه های سیاه پوست کاخ بودند که مسئولیت محافظت از ن حرمسرا را به عهده داشتند.  از آن جا که بخش های مختلف حرمسرا در طی قرن شانزدهم تا نوزدهم ساخته شده اند، طیفی از معماری های مختلف را با حضور در این بخش خواهید دید. در مجموع معماری حرمسرای توپکاپی ارزش تاریخی بسیاری دارد و در آن سبک معماری عثمانی و ترکیبی از معماری باروک ایتالیایی به چشم می خورد. 

تالار امپراتوری

یکی از زیباترین تالارهای کاخ است که با گنبد بزرگ، کاشی کاری های ممتاز و تزئینات معماری اش شناخته می شود. درست در وسط این تالار، یک تخت طلایی سلطنتی به چشم می خورد که به پادشاه تعلق داشت و غرفه سمت راستی، محل نشستن همسران پادشاه و ملکه مادر بود. در کل از تالار امپراتوری برای برگزاری جشن های مذهبی، عروسی و دورهمی های سرگرم کننده استفاده می کردند. بد نیست بدانید صندلی های طلایی این تالار هدیه ای از ویلهلم دوم، امپراتور آلمان و ساعت های آن هدیه ملکه ویکتوریای انگلیس هستند. 

حیاط های کاخ توپکاپی

حیاط اول، کاخ برای دسترس عموم مردم آزاد بوده است و این حیاط منطقه خدماتی کاخ محسوب می شده و شامل یک بیمارستان، یک نانوایی، انبار مهمات ، انبار های ذخیره سازی و برخی از خوابگاه ها بوده است. کلیسای بیزانس نیز در این منطقه قرار دارد. نخستین حیاط کاخ حیاط سپاه نامیده می‌شود، از این دروازه به بعد هیچ‌کسی به‌ غیراز سلطان حق نداشت تا سوار بر اسب از این دروازه عبور کند و سایر افراد می‌بایست با پای پیاده از این دروازه عبور می‌کردند.

حیاط دوم، که میدان دیوان نیز نامیده می شد، محل دیوان (شورای امپراتوری) بود و در آن برای هر کسی که با دیوان تجارت و رابطه ای داشت باز بود. حیاط دوم، میدان دیوان درواقع مرکز اداری امپراتوری محسوب می شده. علاوه بر دیوان، صومعه و آشپزخانه نیز در حیاط دوم واقع شده بود. دروازه دوم دارای دو برج مراقبت است و با نام دروازه سلام شناخته می‌شود؛ علت این امر این است که هرکسی که به این مکان وارد می‌شد، پیش از ورود می‌بایستی به سلطان سلام و درود می‌فرستاد و تنها خود سلطان و خدمه او حق عبور از این دروازه را داشتند و به‌عبارت‌دیگر این دروازه برای دسترسی عمومی ساخته نشده بود.

حیات سوم، آخرین حیاط کاخ باغ شخصی سلطان (صوفی همایون) است که آن طرف تعدادی گذرگاه قرار داشت. در این باغ تعداد زیادی گل لاله و گل سرخ و چند اتاقک با نمایی بسیار زیرا رو به شهر وجود دارند که می‌توان در آن‌ها به نوشیدن قهوه یا چای مشغول شد.

کاخ توپکاپی که آن را "توپقاپی" نیز تلفظ می‌کنند، نمادی از شهر استانبول به شمار می‌رود. این کاخ، بر فراز تپه‌ای دیدنی واقع شده و در قرن 15 میلادی، اقامتگاه و مرکز اصلی حکومتی پادشاهان عثمانی به حساب می‌آمد. ساخت کاخ توپکاپی به دستور "سلطان محمد دوم" و در سال 1459 میلادی آغاز شد و ابتدا آن را با نام "کاخ جدید" صدا می‌زدند تا با "کاخ قدیمی" واقع در "میدان بایزید" اشتباه گرفته نشود. یکی دیگر از کاخ‌های پادشاهان عثمانی، یعنی "کاخ ساحلی توپقاپی" در قرن 19 در آتش سوخت و بعد از آن، نام خود را به این کاخ جدید داد که در زبان ترکی به معنی "دروازه‌ی توپ" می‌باشد

تاریخچه تنگه بسفر در استانبول ترکیه

تنگه بسفر در شهر استانبول و در کشور ترکیه قرار دارد و این شهر را به ۲ قسمت تقسیم کرده است که باعث شده یک قسمت شهر در بخش آسیا و قسمت دیگر شهر در قاره اروپا قرار بگیرد و در واقع ۲ قاره ی اروپا و آسیا را از هم جدا می کند. در صورت سفر به استانبول اگر بخواهید تنگه را کامل بگردید، بهترین کار این است که مثل خیلی دیگر از اهالی محلی این بخش و یا توریست ها، تور کشتی را انتخاب کنید، این تور هم در روزها و هم در شب هر روز، برپا می شود و در هر زمانی زیبایی و لذت خاصی دارد مخصوصا در شب به دلیل اینکه از جاذبه هایی مثل کاخ دلما باغچه با نورپردازی بسیار زیبایی که دارد، می گذرد، واقعا رویایی است. تنگه‌ی بسفر از نظر اقتصادی برای مقامات ترکیه حایز اهمیت است زیرا وجودش سبب رونق تجارت، ماهیگیری و صنعت گردشگری شده است.

تنگه بسفر یکی از اصلی ترین جاذبه های گردشگری استانبول است که دریای سیاه را به دریای مرمره وصل می کند. این تنگه، طولی برابر ۳۰ کیلومتر و عرضی برابر ۷۰۰ متر دارد که در جاهایی به ۳۵۵۰ متر هم می رسد. درست در وسط آبراه بسفر، یک جریان تند آب با سرعت ۳ کیلومتر و نیم در ساعت از دریای سیاه به طرف دریای مرمره وجود دارد. در ساحل این تنگه، چند کاخ معروف استانبول مثل کاخ چراغان و دولما باغچه، ویلاها و قلعه های سنگی بسیار زیبایی وجود دارد که تماشای آنها لذت بخش خواهد بود. علاوه بر این، در اطراف این تنگه، رستوران های خوب زیادی وجود دارد که هم غذاهای دریایی تازه و هم غذاهای محلی ترکیه را سرو می کنند. در این تنگه قایق و کشتی‌سواری رواج زیادی دارد و از محبوبترین اماکن گردشگری در شهر استانبول به شمار می‌آید.

تنگه بسفر از شمال به دریای سیاه و از جنوب به دریای مرمره متصل است. در سمت راست آن قاره آسیا و بخش آسیایی شهر استانبول قرار دارد و در سمت چپ آن قاره اروپا و نیمه اروپایی استانبول. تنگه‌ بسفر که مرز بین دو قاره آسیا و اروپا است. اولین پل بر روی این تنگه نه برای ارتباط برقرار کردن بلکه برای کشورگشایی روی این تنگه به وسیله‌ی کوروش کبیر ساخته شد تا بتواند قسمت‌های اروپایی رو فتح کند.شهر استانبول دو وجه آسیایی و اروپایی در خود دارد. قسمت اروپایی آن که قدیمی‌تر و تاریخی‌تره و قسمت آسیایی آن که یه جورایی قسمت گرونترو مدرنتر است. در قسمت اروپایی در کنار تنگه اسکله و پارک و کلی کافه و رستوران کاخ دیده میشه ولی در قسمت آسیایی کنار تنگه انگار بیشتر خصوصی‌سازی شده و سبک خاصی از زندگی رو میشه دید. این تنگه واقعا دیدنیه و هم با کشتی ازش رد شدن و هم با دوچرخه یا ماشین از روی پل معروف بسفر عبور کردن لذت‌بخشه.

حاشیه اروپایی و آسیایی تنگه بسفر تفاوت مشهودی با هم دارند . در حاشیه غربی بسفر یعنی همان قسمت اروپایی ، تقریبا تمام حاشیه دریا به صورت پارک و یا قابل دسترسی است و رستوران و اغذیه فروشی های زیادی دارد که پاتوق اهالی استانبول و گردشگرهاست . در حالی که حاشیه شرقی بسفر که همان قسمت آسیایی است فقط در بعضی نقاط دارای پارک و امکان دسترسی به ساحل و اسکله است. هرچند جذابیت های خاص خودش را دارد و آرامش و یک جور رمانتیک بودن فضا بر آن حاکم است چون در اینجا از آن حجم وسیع گردشگرها در آن سوی بسفر خبری نیست.

بر روی تنگه‌ی بسفر پل‌هایی ساخته شده است که مهمترین و معروفترین آنها پل گالاتا است که دو قاره‌ی اروپا و آسیا را به یکدیگر پیوند می‌دهد. قدم زدن بر روی این پل زیبا و عبور از روی تنگه‌ی بسفر تنها یکی از تفریحات گردشگران در این ناحیه است.

پل های ساخته شده بر روی تنگه بسفر

• پل گالاتا استانبول یک پل دو طبقه است که از گلدن هورن (شاخ طلایی) عبور می کند. گلدن هورن یک بندر طبیعی است که در ورودی تنگه بسفر قرار گرفته است وهمیشه پر از قایق های ماهیگیری و قایق های گردشگری است. پل گالاتا فعلی در سال 1992 میلادی ساخته شده است و در دو طبقه آن، 6 لاین عبور خودرو، 2 لاین تراموا و یک مسیر پیاده رو تعبیه شده است. در واقع طبقه بالای آن به عبور ماشین و تراموا و طبقه پایین آن به عبور پیاده روها اختصاص داده شده است. قدم زدن بر روی این پل در جایی که ماهیگیران مشغول فعالیت می باشند و نظاره کردن حرکت کشتی ها بر روی گلدن هرن و تنگه بسفر و نیز تماشای آثار تاریخی مانند مسجد جدید و مسجد سلیمانیه از روی این پل می تواند از خاطره انگیزترین بخش های سفر شما به استانبول باشد. طبقه بالای پل گالاتا همیشه شلوغ است و ماشین ها و ترامواها از آن عبور می کنند. در حاشیه های طبقه دوم پل گالاتا هم ماهیگیران می ایستند و قلاب ماهیگیریشان را از آن بالا داخل آب می اندازند و منتظر می مانند که ماهی های خوبی نصیبشان شود. در واقع باید بگوییم که حضور همین ماهیگیران هم باعث جذابیت هرچه بیشتر پل گالاتا استانبول شده است و خیلی از توریستان فقط برای دیدن این ماهیگیران و عکاسی از آن ها به پل گالاتا استانبول مراجعه می کنند و ساعت ها به تماشای این ماهیگیران محلی می نشینند. جالب است که بدانید خود این ماهیگران هم می دانند که تا چه اندازه بین توریستان محبوبیت دارند و هیچ مقاومتی در برابر عکس هایی که صبح تا شب از آن ها گرفته می شود، نشان نمی دهند و تازه از عکاسی استقبال هم می کنند.

• پل بغاز به تازگی و  در زمان ریاست جمهوری اردوغان، نامش را به شهدای 15 تموز (تِموز نام ترکی ماه جولای است) تغییر داده‌اند، یکی از رویایی‌ترین چشم‌اندازها را دارد. پل بغاز یا بسفر دو قاره آسیا و اروپا را به هم متصل می‌کند. این پل به دلیل ظرافت خاصی که در معماری‌اش به کار رفته به مروارید بسفر هم شهرت دارد. روی پایه پل عبور و مرور بسیاری اتفاق می‌افتد و از نظر حمل و نقل اهمیت بسیاری برای شهر استانبول دارد. یک پای این پل زیبا در محله بیلربی و پای دیگرش در محله اُرتاکوی است. طول پل بغاز یا بسفر به 1560 متر می‌رسد و عرض آن حدود 34 متر است. ارتفاع این پل از سطح دریا حدود 65 متر است که وقتی از روی آن عبور می‌کنید تماشای بسفر را جذاب‌تر می‌کند. این پل در سال 1970 ساخته شده و روشنایی خیره‌کننده این پل در شب‌ها الهام‌بخش بسیاری از شاعران و نویسندگان ترک بوده است. از روی این پل می‌توانید چشم‌انداز 360 درجه‌ای از استانبول را ببینید. از سمت ارتاکوی مسجد جامع و زیبای اُرتاکوی خودنمایی می‌کند و از طرف بیلربی قصرهای باشکوه استانبول دیده می‌‎شود.

• دومین پل تنگه بغاز که آن هم بخش آسیایی استانبول را به قسمت اروپایی آن متصل می‌کند، پل سلطان محمد است. این پل در بین مردم به نام پل دوم هم شهرت دارد. این پل دو محله هیساراستو از بخش اروپایی را به قسمت کاواجیک در بخش آسیایی متصل می‌کند. جنس این پل از فولاد است و ارتفاع آن از سطح دریا حدود 100 متر است. سال 1988 زمانی که این پل افتتاح شد پنجمین پل معلق در دنیا به شمار می‌رفت اما حالا این رتبه را از دست داده است.

• پل سوم به تازگی افتتاح شده و عبور و مرور ماشین از روی آن از سال 2016 انجام می‌شود. پل یاووز سلطان سلیم در قسمت اروپایی بین ساری یِری گریپچه و در سمت آسیایی در محله بی‌کوز قرار دارد. سال 2013 ساختش شروع شد و سه سال بعد به راحتی عبور و مرور ماشین از روی آن انجام شد.